Leestijd: 8 minuten
Toen bij mij in september van 2019 letterlijk even het licht uit ging, kwam ik ineens thuis te zitten met een burn-out. Je denkt dan misschien; ‘Heftig, zo’n burn-out! Dan zal je echt wel even een pas op de plaats moeten maken!’. Ik had echter vanaf de eerste dag dat ik thuis zat maar 1 doel: zo snel mogelijk weer de oude worden. Natuurlijk had ik wel even rust nodig, een beetje bijslapen en misschien wat extra ontspannen in die paar dagen dat ik me ziek zou melden. Dit had ik ten slotte al vaker gedaan het afgelopen jaar. Maar daarna zou het beter worden, dat zou genoeg zijn. Daarmee zou ik wel weer de oude worden, want dat was me vaker gelukt.
In die eerste weken doorzag ik het cirkeltje waar ik al 1,5 jaar in liep nog niet; te hard werken, te veel piekeren, te weinig ontspannen, paniekgevoelens of zware vermoeidheid ervaren, ziek melden voor 2 dagen, uitgeteld op de bank liggen, bijslapen en daarna weer verder met mijn dagelijks leven als, jawel, ‘de oude’. Als je me in die eerste dagen dat ik thuis zat dus ook had verteld dat ik pas na een jaar weer volledig gere-integreerd zou zijn, dan zou ik waarschijnlijk in een gigantische paniekaanval zijn geschoten. Voor zover ik daar trouwens niet al in zat, want ergens, diep van binnen wist ik al dat het deze keer niet zo zou verlopen zoals andere keren. Er was nu echt iets geknapt, ik kon écht niet meer.
In de weken die volgden, kwam ik er steeds meer achter dat ik bepaalde overtuigingen en niet-realistische eigenschappen aan mijn ‘oude zelf’ had toegekend. Eigenschappen waarvan ik dacht dat ze onmisbaar of verplicht waren, ‘omdat het nu eenmaal zo hoorde’. Je bent altijd vrolijk richting anderen, staat altijd klaar voor anderen en toont interesse. Je levert goed (maar liever perfect) werk af, je hebt veel vrienden, hobby’s en bent een echt ondernemend persoon. Naast dat ik 36 uur werkte was ik dus ook altijd bezig. In de afgelopen (studie-) jaren had ik vriendschappen opgedaan in verschillende delen van het land, en ik vond ze bijna allemaal even belangrijk. Mijn weekenden zaten vol met super gezellige etentjes, borrels en stapavondjes. Dan denk je; leuk toch?! Alleen moest ik de volgende dag dan dus vaak wel weer werken, studeren, privé dat ene boek lezen dat zo ontzettend goed was of andere klusjes doen. Was dit het enige geweest, dan was er misschien wel niet eens zo veel aan de hand geweest (al ben ik nog steeds van mening dat een energetisch systeem het beste functioneert in balans, dus ongeveer even veel ‘social time’ als ‘selfcare time’). Ik kwam er echter ook achter, dat ik erg prestatiegericht en ook perfectionistisch was. Vanuit mijn studie was er een heldere loopbaan uitgerold waarbij ik zo snel mogelijk zo veel mogelijk vervolgopleidingen wilde doen, want ‘Je bent nooit uitgeleerd’ en jezelf ontwikkelen is goed. Ik kwam er achter dat ik veel van mijn identiteit ontleende aan mijn studie en mijn werk; ik was er goed in en ik vond het leuk!
Wanneer iemand vroeg naar mijn hobby’s vond ik dit eigenlijk altijd een lastige vraag. Natuurlijk noemde ik dan de sociale activiteiten met vrienden en bijvoorbeeld lezen, maar echt individuele hobby’s had ik niet. Althans, geen hobby’s waar ik dan ook niet direct ‘goed’ in hoefde te zijn van mezelf. Dit had ik bijvoorbeeld ook met sport. In 2019 ontdekte ik hot yoga, waar ik erg enthousiast over was. Terwijl ik mezelf voorhield dat ik zo lekker zen bezig was, zat ik me ondertussen wel te verbijten wanneer een bepaalde houding niet direct lukte. Toen ik dus compleet overprikkeld en uitgeput thuis kwam te zitten, was het dan ook behoorlijk confronterend om me te beseffen dat ik eigenlijk geen enkele individuele activiteit kon bedenken waar ik echt plezier in had, zonder dat ik er ook direct iets mee moest van mezelf. Au.
Toen ik het besef kreeg dat ik los van andere mensen geen plezier kon beleven zonder prestatiedrang, begon ik me te realiseren dat dit niet zo’n gezonde eigenschap was. Althans, niet voor mij. Ik stond altijd ‘aan’ en alles diende altijd een bepaald doel. Ik moest leren ‘lummelen’. Ehm, ik bedoel ik mocht leren lummelen. In het jaar dat ik noodgedwongen veel tijd thuis door bracht, heb ik ontdekt dat ik van fotograferen houdt, maar ook kon genieten van een wandeling in het bos, werken in mijn achtertuin met mijn handen in de modder, lekkere dingen bakken in de keuken en groeide daarnaast mijn liefde voor edelstenen uit tot het plan voor een edelstenen webshop. Ik kreeg zowaar hobby’s! Kom maar op dus met die beruchte kennismakingsvraag!
Inmiddels besef ik me heel goed dat balans in alles het sleutelwoord is. Ook wanneer je een ondernemend en sociaal persoon bent, is het belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt en voldoende rust in bouwt. Je hoeft niet direct een heel weekend Netflix marathon in te plannen, om tot rust te komen. Een half uurtje in de modder wroeten en wat viooltjes planten, een cake bakken of een rondje wandelen kan ook al een moment van rust zijn. Even je brein en je lichaam de ruimte geven om alle prikkels van de dag verwerken. Een paar keer diep adem te halen en weer te zakken in je lichaam. Alleen zo blijf je écht verbonden met wat je voelt en ren je jezelf niet voorbij.
Wanneer mensen me nu vragen of ik ‘eigenlijk weer helemaal de oude ben geworden?’, antwoord ik dus lachend en vol overtuiging: ‘Gelukkig niet!’.
Deze blog is geschreven door Marinda Bok
Maart 2022