Welke delen van jezelf wil jij graag terug vinden?

Leestijd: 5 minuten

In je leven ga je meestal, of je dit nu wilt of niet, door verschillende fasen heen. Dit gebeurt natuurlijk op allerlei gebieden. Je kunt je vast jouw muziek- en kledingsmaak door je tienerjaren heen nog wel herinneren. Je ziet vast nog wel eens oude foto’s terug van jezelf waarbij je dan denkt: “Jéétje dat ik dát toen droeg!”.

Zelf ben ik alle kanten op gevlogen; van Within Temptation tot hardstyle en hardcore. Op een gezellig dorps- of piratenfeest was ik daarnaast ook niet vies van een Nederlandstalige smartlap. En de wisselingen in mijn kledingstijl; tja. Laten we zeggen dat ik een brede smaak had én zoekende was in mijn persoonlijke ontwikkeling.

In dit proces van persoonlijke ontwikkeling en het doorgaan van fasen neem je hier en daar bewust afscheid van dingen, maar verlies je soms ook onbewust delen van jezelf. Mijn ouders hebben wel eens vertelt dat ik, toen ik nog maar net kon lopen, de aanwezige verkoopsters aan de hand pakte en ze al wijzend naar wat ik aan wilde door de winkel loodste. Ik hield van vrolijke en opvallende kleding, wat weer goed paste bij mijn onbevangen en vrolijke, soms ietwat bemoeizuchtige houding. Toen ik iets ouder en daarmee ontvankelijker werd voor de mening van kritische leeftijdsgenootjes, begon dit te veranderen. Kleding waar ik eerder van begon te stralen wilde ik ineens niet meer aan. Nu koos ik voor kleding die ik veel om me heen zag bij klasgenootjes en vriendinnen. Zonder het heel bewust in de gaten te hebben, gaf ik een stukje van mezelf op om zo de kans te verkleinen gekwetst te worden.

Ik ben opgegroeid aan de rand van het bos. Als kind was het voor mij de normaalste zaak van de wereld om de hond daar uit te laten, kinderfeestjes met blikspuit en speurtochten in het bos te vieren en later met mijn verzorgpony over de ruiterpaden te rijden. Ik was een typisch buitenkind. Toen ik op de middelbare school een periode minder goed in mijn vel zat maakte ik in mijn eentje lange wandelingen door het bos, het maakte me rustig. Op de een of andere manier kwam ik toch altijd weer in dat bos terecht. Tot ik naar de stad verhuisde op mijn 18e. Dat bos was nog wel leuk als ik bij mijn ouders op visite kwam, maar vaak kwam ik er niet meer. Mijn liefde voor de drukte van de stad groeide, leuke straatjes, winkels en koffie to go. En ook al was ik tot in mijn puberteit onbewust blijkbaar goed in aarden, in de stad raakte ik dit met haar snelheid gauw kwijt. Waar ik eigenlijk vanuit mijn kern altijd behoefte heb gehad aan ruimte en rust, had ik mezelf nu aangeleerd dat ik juist hield van drukte, veel mensen en een volle agenda. Ik gaf, zonder dat ik het heel bewust in de gaten had, een stukje van mezelf op om zo de kans te verkleinen belangrijke sociale dingen te missen, die in mijn overtuiging het fundament vormden van mijn verbinding met vrienden en studiegenoten. En weer gaf ik een stukje op van de verbinding met mijn eigen kern.

Dit zijn twee van de vele voorbeelden die er uiteindelijk voor gezorgd hebben dat ik flink tegen de lamp ben gelopen. Niet eens perse omdat ik mezelf dwong iets te zijn wat ik eigenlijk niet was, maar omdat ik belangrijke delen van mezelf en onlosmakelijk verbonden behoeftes vergeten was.

Het heeft misschien een tijd geduurd voordat ik dit goed in de gaten had. Toen ik echter in de gaten kreeg wat ik eigenlijk allemaal had opgegeven om me (schijn)veilig te voelen, heb ik er mijn missie van gemaakt om deze delen van mezelf terug te vinden en me er opnieuw mee te verbinden. Want in het proces van persoonlijke ontwikkeling en het doorgaan van fasen kun je delen van jezelf kwijtraken, maar gelukkig ook terug vinden. Dit resulteerde er praktisch gezien in dat ik binnen een jaar weer in vrolijke en opvallende kleuren rondliep en begon met nieuwe hobby’s als fotografie, interieurstyling en het verzamelen van edelstenen. Deze laatste resulteerde zelfs in het ontstaan van Decospirits!

Natuurlijk is zo’n proces niet in een jaar klaar en loop ik nog steeds regelmatig tegen diezelfde lamp. Ik verwacht dat dit gedurende mijn leven, door die verschillende fasen heen, op die verschillende gebieden ook nog wel een stuk of wat keren zal gebeuren. Ik ben namelijk ook niet ineens een compleet ander persoon geworden. Ik woon bijvoorbeeld nog steeds in de stad, hou ik nog steeds van spontane uitjes en vind ik het nog steeds heerlijk om veel mensen te ontmoeten. Als daar maar een fijne wandeling in het bos, over het land of over de heide tegenover staat. Terug in mijn lichaam. Dicht bij mijn buikgevoel, waar al die hervonden delen van mezelf wonen. En het fijne is; er komen er steeds meer thuis.